Հայրս ու ես

Այսօր հորս հաղթանակի օրն է:

Գյուղական դպրոցի ֆիզիկայի ուսուցիչ էր, երբ սկսվեց Մեծ պատերազմը:

Հաղթանակի օրը դիմավորեց Պրահայում:

Գնացել էր շարքային, վերադարձել ավագ լեյտենանտի ուսադիրներով: Ո՛չ մի անգամ պատերազմական պատմություններ չպատմեց:

Երբե՛ք շքանշաններ ու մեդալներ չփակցրեց կոստյումին ու չմասնակցեց ինչ-ինչ միջոցառումների:

Վերադարձից հետո, երկու քույրերիցս բացի, ունեցավ եղբորս և ինձ: Երեկոյան դպրոցի դիրեկտոր էր, հաղորդակցվող, ժպտերես, մարդկանց սիրող ու հարգող, և դա փոխադարձ էր:

Հորս հետ իմ առաջին լուսանկարը:

ԶԱՎԵՆ ՄԱԿԱՐԻ ԴԱԴԱՅԱՆ` մարդկային ցեղի իմ ամենասիրելի մարդ, շնորհավոր Հաղթանակիդ 75-ամյակը:

Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Մտածում եմ, որ զուր չեմ չարչարվում
• «Հիմար» մարդու տարօրինակ առանձնատունը
• Սամվել Կարապետյան․ վերընթաց
• Խրիմյան Հայրիկն ու Թոմաս Էդիսոնը
• Ահարոնյանն ու Ռոմանոսը
• Առաքինություն
• Տերը զորություն տա նրան և հանուն արդարության կալանավորված մյուսներին
• Հայերը Մեքսիկայում
• «Հայերի մեջ առաջին գեներալն էիր, այնինչ ռուսաց մեջ քո նման շատերը կան»
• ՈՒ․ Սարոյեան իր մասին
• Տուժեց նաև Սբ Գևորգ հայոց եկեղեցին
• Սամվել Կարապետյանը՝ Ռուսական ՈՒղղափառ Եկեղեցու (ՌՈՒԵ) բարերար
• Հուդաներ և անաստվածներ
• Եկեղեցու բռնազավթման փորձը
• Նոր մեդալ
• Անհրաժեշտության դեպքում կարող եք կապ հաստատել
• Զուգահեռները թողնում եմ ձեզ
• Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցու պատվար Ալեքսանդր Մանթաշյանց
• «Սեպտեմբերյան առավոտ»
• Դժբախտ հեծյալը

Մեկնաբանություններ